از بوستان فاطمه يك گل جدا شد

آماده ي ديدار محبوبش رضا شد

مي گشت در هر برزن و كوي و ولايت

دم مي زد از مظلومي شاه ولايت

از ظلم پنهان و جنايات جلي گفت

از غربت باباي مظلومش علي گفت

آمد خزان و طي شد او را زندگاني

پرپر شد او را لاله ي باغ جواني

گرگ اجل اين آرزو مانده به دل مرد

آري اميد وصل را با خود به گل برد

باب بهشتي قم ولي به از بهشتي

چون مدفن معصومه ي مينو سرشتي

بوي مدينه داري و خوي مدينه

يادآور غمهاي بانوي مدينه

امشب دو جا مرغ دلم پرواز كرد

گاهي به قم گه با مدينه راز دارد